Ήμουν στο αστικό για άλλη μια φορά με το ένα μου ακουστικό στο αυτί (ό,τι απέμεινε δηλαδή) και το mp3 στο χέρι αλλάζοντας μηχανικά τους σταθμούς του ραδιοφώνου, προσπαθώντας να πετύχω ένα "καλό τραγούδι".
και πέφτω πάνω σ'αυτόν τον στίχο:
"τον εαυτό σου δεν θα βρεις, αν δεν χαθείς στον κόσμο"
και είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να ακούσει κανείς, σε μια τέτοια περίοδο αλλαγής. Καθώς έπαιζε το τραγούδι, που δεν ήξερα τον τίτλο του και δεν το είχα προσέξει ποτέ άλλοτε, επαναλάμβανα από μέσα μου αυτόν τον στίχο έτσι ώστε να τον θυμάμαι μετά από 4 ώρες που θα γυρνούσα σπίτι και να το ψάξω στο ίντερνετ γιατί το είχα τόσο ανάγκη.
Από την ζάλη της βραδιάς όμως, το μόνο που μπόρεσα να συγκρατήσω ήταν ένα αβέβαιο "να μην χαθείς". Θυμόμουν όμως, πως το τραγουδούσε ο Μάλαμας και κάθησα και έψαχνα ένα-ένα όλα τα τραγούδια που έχει ερμηνεύσει ποτέ ο Μάλαμας για να το βρω. Μετά από 101 τραγούδια, το βρήκα!!!
και τελικά δεν ξέρω αν αυτόν τον στίχο ερωτεύτηκα πιο πολύ ή αυτόν:
αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες
στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι
~
κι ύστερα σκεφτόμουν αν υπάρχει άλλος άνθρωπος τόσο απεγνωσμένος που να ακούσει 101 τραγούδια μετά από ξενύχτι στις 4 η ώρα μέχρι να βρει αυτό που ποθεί
και η απάντηση ήρθε μερικές μέρες αργότερα, όταν μου είπες ότι το δικό σου τραγούδι-κόλλημα, έτυχε να είναι σάουντρακ της ταινίας που έβλεπες και διάβασες προσεκτικά όλους τους τίτλους του τέλους χωρίς να έχεις ιδέα πως μπορεί να λέγεται με την ελπίδα και μόνο να το βρεις.
και το βρήκες!
και μπορεί όλα αυτά να είναι χαζορομαντικές βλακείες, αλλά εγώ εκείνη την στιγμή κάθε άλλο παρά τυχαίο το θεώρησα που είμαστε φίλες.
