γι' αυτό.

Μου αρέσει η λέξη συμμορία. Μου αρέσουν οι συμμορίες γενικά. 

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να γίνω μέλος σε μια συμμορία. Μια συμμορία υπέρμαχο του καλού. Εγώ και η Φ. προσπαθούσαμε να εξιχνιάσουμε μυστήρια. Θυμάμαι ειδικά μια συγκεκριμένη περίοδο κάπου μεταξύ έκτης δημοτικού και δευτέρας Γυμνασίου να έχω εκστασιαστεί. Να διαβάζω 4 1/2 φίλοι (εδώ κάπου θα ήθελα να ξέρω να χρησιμοποιώ σωστά ετικέτες - ελπίζω να τα έχω καταφέρει) και να προσπαθούμε να βρούμε ποιος έκλεψε τον παπαγάλο της συμμαθήτριας μου κάνοντας βόλτες με τα ποδήλατα γύρω από τον "τόπο του εγκλήματος".

Πάντα ήθελα να έχουμε ένα στέκι. Όταν πρωτοέμαθα τι σημαίνει η λέξη "στέκι" ήταν από ένα Μίκυ Μάους. Με το που το τελείωσα ήθελα να βρούμε με τη συμμορία μου μια εγκατελειμμένη παράγκα ή μια σοφίτα ή ένα υπόγειο και να διαμορφώσουμε το στέκι μας. Εκεί θα σχεδιάζονταν όλες οι επιχειρήσεις μας και θα μελετούσαμε τα μυστηριώδη και ύποπτα γεγονότα που θα συνέβαιναν στην γειτονιά μας.

Επίσης να συμπληρώσω ότι ήταν περίοδος που έβλεπα με πάθος και συγκίνηση τις λεγόμενες κατά τα αδέρφια μου Angel's movies.

και αυτή:

 You know, I really thought it was that can't-eat, can't-sleep, reach-for-the-stars, over- the-fence, World Series kind of stuff

η ατάκα μου φαινόταν Ποοοοολύ ψαγμένη!

   

Ας το παραδεχτούμε. Είμαι άθλια στο να δίνω συμβουλές.

κι αν όχι άθλια, επιεικώς χάλια. 

Ή μάλλον όχι συμβουλές...

είμαι χάλια στο να μεταμορφώνω σε κάτι όμορφο τη διάθεση του άλλου με τα λόγια μου.

Σήμερα ένας κυριούλης στη γειτονιά μου, που πάντα βγάζει τον κοκεράκο φίλο του βόλτα, ήταν μόνος του και με παραξένεψε και έτσι τον ρώτησα "πως και μόνος σήμερα;"

"Δυστυχώς ο Brown-άκος μας άφησε εδώ και κάποιο καιρό.."

και μη ξέροντας τι να πω (ενώ σκεφτόμουν πόσο ηλίθιο θα ήταν να έλεγα ψυχρά-άκαιρα συλλυπητήρια) είπα με ύφος στεναχωρημένης έκπληξης "...μια χαρά".

Πόσο τραγικό;

αναλογίσου

Όμως σήμερα σκέφτομαι κάποιο άλλο πρόσωπο. 

της απευθύνω λίγες σκέψεις κι ας μην τις διαβάσει ποτέ. Δεν αξίζουν τον χρόνο της εξάλλου (και δεν υπάρχει καμία δόση ειρωνίας σ' αυτή τη φράση. Αλήθεια δεν αξίζουν):

Ελπίζω να περάσει γρήγορα αυτός ο καιρός, ο χρόνος να τρέξει και να γιατρέψει.

Να καλύψει τον πόνο κι αυτό να μοιάζει μακρινό. 

Και εσύ να είσαι νικήτρια. Εσύ κι αυτοί που αγαπάς. Και σ' αγαπούν.

Να μην υποφέρεις πιο πολύ απ' αυτό ποτέ ξανά.

Και αυτές οι σκέψεις που σε βασανίζουν να χαθούν. 

Δυναμική όπως είσαι πάντα.

Είναι ηλίθιο να γράψω εδώ 7 γράμματα μαζεμένα. Αυτά μένουν δυστυχώς. και το ξέρω.

Κουτσουμούρα, 

POWER ρε γαμώτο!

αισθήσεις

φράουλες. 
ο ήχος. ο ήχος που κάνουν τα δόντια μου όταν συναντούν τα σπόρια της φράουλας.

λεύκες.
 η πλατεία μπροστά στην σχολή γεμάτη με χνούδια λεύκας. άλλα αιωρούνται και άλλα κατακάθονται στα πλακάκια. 

περπατάω πάνω στα χνούδια. κάτι μεταξύ χρατς και κρακ. ήχος τόσο απολαυστικός όσο ο προηγούμενος.

κρασί.
παλαιωμένο ή μη. λευκό κόκκινο ή ροζέ. ποπ, ο φελλός. και ακολουθεί το καλύτερο. 
το κρασί κυλάει και η διαδρομή του από τα χείλια του μπουκαλιού ως το ποτήρι αφήνει μια υπέροχη μελωδία στ' αυτιά μου. καιρό ήθελα να γράψω για αυτήν.

μαστιχιά. πετούνιες. τριαντάφυλλα. αλόη. γαρύφαλλα. βασιλικός. νυχτολούλουδο.
 μια συμφωνία μαγική. μια συναυλία μυρωδιάς μερικά μέτρα απ' το δωμάτιο μου.

επόμενες στάσεις:

κιθάρα.

χορδές. μπαρέ. νότες.

πρέπει να ξεφορτωθεί την διαφάνεια στην οποία είναι φυλακισμένη ένα χρόνο τώρα. Να κουρδιστεί και να πάρει την θέση της στις μέρες μου. για τις νύχτες που προσμένει όπως και εγώ.

ποδήλατο.

φούσκωμα τα λάστιχα. πετάλι. πετάλι. πετάλι ξανά. μέχρι την παραλία.

μέχρι να δύσει ο ήλιος.

τα κουνούπια να προσελκύονται απ' το ιδρωμένο δέρμα.

και οι ρόδες με την αλυσίδα να γουργουρίζουν.

να γουργουρίζουν όπως κατηφορίζω.

ω γλυκυ μου εαρ

καληνύχτα