Τα πορτοκάλια

Ο κύριος Δάκρυς είναι στην άκρη του ματιού μου τελευταία.
(τελευταία είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια)
Του άρεσε φαίνεται και έχει εγκατασταθεί.

Βγαίνω απ' το δωμάτιο,
κατευθύνομαι στο ψυγείο.
Μέχρι εδώ όλα φυσιολογικά και ωραία
και εκεί συναντώ το ράφι με τα πορτοκάλια.
Κάθε φορά που ο κύριος Δάκρυς σαλεύει, προσπαθώ να τον ξανακοιμήσω πηγαίνοντας στα πορτοκάλια.
Τα περιεργάζομαι με τα χέρια και τα μάτια μου.

Διαλέγω ένα καλό.
Έπειτα στρέφομαι προς το συρτάρι της κουζίνας και πιάνω ένα μαχαίρι. Κάθομαι στο τραπέζι και λίγο πριν αρχίσω να το καθαρίζω
Ξυπνάω τον εαυτό μου και του δείχνω οτι

όλο αυτό είναι ένα στημένο παιχνίδι που ο ίδιος έχει φτιάξει
για να ξανακοιμίζω τον Δάκρυ.

Το δάκρυ.

κάθε φορά η ίδια ιστορία.

Σκέφτομαι να περάσω τα μαθήματα το γρηγορότερο δυνατό, να τρέξω πιο γρήγορα απ' το χρόνο. Να προλάβω! Να βοηθήσω τους δικούς μου.

ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ

όλοι εσείς που προκαλείτε τρόμο στην ψυχή μου.

και στων δικών μου περισσότερο.

αχόρταγοι ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ

που καταβροχθίζετε το χαμόγελο και την αισιοδοξία μου
και των δικών μου περισσότερο.
έτσι και τους φάτε χρόνια, θα σας σκοτώσω αλήθεια!

Κάποτε σκεφτόμουν πόσο ωραίο θα ήταν να μέναμε σε μια άλλη χώρα. Ευρωπαική.
Τώρα το σκέφτομαι και δακρύζω.

Κλαίω.

Θέλω να μείνω εδώ.

Στην γειτονιά μου που ποτέ δεν μου άρεσε. Στη Χαλκιδική που δεν τιμώ τα καλοκαίρια όσο οι υπόλοιποι.

Στον ήλιο αυτόν. τον Θεό.

που έχει βγει από προχθές και είναι η μόνη νότα αισιοδοξίας σ' αυτήν την καταχνιά.

-

Αλήθεια πιστεύω -μερικές φορές που το σκέφτομαι-
πως αυτό το αίσθημα.
Να

ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙ Η ΓΗ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΑΜΗΧΑΝΙΑΣ

δεν θα φύγει όσο κι αν μεγαλώσω/ωριμάσω/...