Παρασκευή και 13

Είναι μερικά τραγούδια που ανήκουν στην κατηγορία σούπα

(Ή μήπως το σωστό είναι να το πω σουξέ;). Τώρα αυτό αν είναι άδικο ή δίκαιο το κρίνει ο καθένας σύμφωνα με τα γούστα του. Για μένα για παράδειγμα είναι κρίμα και άδικο που αυτό το τραγούδι κατέληξε έτσι:

Με κοιτάς, σε κοιτώ

και μελαγχολέις...

ο καιρός πολύς

μ' αγαπάς, σ' αγαπώ



...κι αν μας αντέξει το σχοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα.





Δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω πως γίνεται όλη η διάθεση μου να κρέμεται από ένα μύνημα.

η χθεσινή νύχτα ήταν γεμάτη ανθρωπιά.
Μια "αγγαρεία" κατέβηκα να κάνω στο κέντρο και έπεσα πάνω σε ανθρώπους εκπλήξεις.

Χάρηκα που είδα τον Βασίλη και όπως πάντα δεν έφυγε σαν ένας τυπικός συμφοιτητής με σταυρωτά φιλιά και σαχλαμάρες αλλά μου ακούμπησε τα χέρια λέγοντας μου "καληνύχτα, θα τα πούμε."
Και μετά ο Νίκος που είχα να δω πολλούς μήνες και προσφέρθηκε να με γυρίσει μιας και ήμουν στο δρόμο του και είχε αμάξι. Άφησε και μουστάκι το σκατό.

Το αποκορύφωμα βέβαια ήρθε από τον άγνωστο στο λεωφορείο του γυρισμού.
Συναισθηματικά φορτισμένη κι αφού περπάτησα αργά από πανεπιστήμια μέχρι πλατεία Αριστοτέλους, όταν ανέβηκα στο λεωφορείο κάθησε απέναντι μου ένας ξανθός τύπος που έμοιαζε σαν καλικάντζαρος που είχε ξεμείνει από τα Χριστούγεννα. Ήταν πιωμένος και η δυσάρεστη μυρωδιά της οινοποσίας του έφτανε μέχρι τα ρουθούνια μου. Κρατούσε ένα μπουκάλι νερό στα χέρια του και φαινόταν να προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση του.

Ψηλός, αδύνατος με μυτερά χαρακτηριστικά

(τον κοίταξα σαν να με ενοχλούσε που ήταν εκεί)



σκέψεις σκέψεις σκέψεις
συναισθήματα
και ο Ζακ Στεφάνου στ' αυτιά μου

μ' όλα αυτά κάποια στιγμή λύγισα και δάκρυσα κοιτώντας δεξιά κι αριστερά για να μη συναντήσω κανένα αμήχανο βλέμμα
και εκείνη τη στιγμή ο καλικάντζαρος μου έκανε νόημα με το μπουκάλι του να με ρωτήσει αν ήθελα νερό, μου έδειξε το mp3 μου για να βεβαιωθεί ότι τα δάκρυα ήταν από αυτό που άκουγα

και έριξε και ένα thumbs up για να σιγουρευτεί ότι όλα μου ήταν καλά.


Όμορφη, γεμάτη Παρασκευή και 13