φιλί στη γέφυρα του πάρκου

κι είναι κάτι τέτοιες στιγμές, που ενώ οι σκέψεις σου τριγυρνάνε στο "πωωωω...", το δεν-το-πιστεύω της συνήθειας μας, της επανάληψης μας,
εφευρίσκουμε κάτι καινούργιο। Ακόμα και δυό χρόνια μετά καταφέρνεις να με εκπλήσεις όμορφα।

Στην υγειά αυτών των εκπλήξεων και μια ευχή από εμένα για να πλυθήνουν।

ο ακροβάτης

Όταν ήμουν μικρή κάποτε είχαμε πάει σε ένα τσίρκο. Ένα από τα πιο δύσκολα ταχυδακτυλουργικά που είδα και από τότε το έβρισκα απίστευτο ήταν αυτό που κατάφερναν οι ακροβάτες με το σκοινί. Ισορροπούσαν στο σκοινί.

Σήμερα που ήμασταν έξω με πήρες τηλέφωνο και δεν ανταποκρίθηκα όπως θα ήθελες και ένιωσες να σε παραμέλησα. Και ίσως το έκανα όντως σε σύγκριση με το πως φέρεσαι εσύ.

Όσο για σένα που καθόσουν απέναντι μου μετράω τις κινήσεις μου για να προλάβω μην τυχόν σου δημιουργήσω τέτοια συναισθήματα. πάλι. Δεν γκρινιάζω γι' αυτό τώρα σε περίπτωση που παρεξηγήσεις τα λόγια μου.

Το να κρατάω τις ισορροπίες, μου φαίνεται πλέον το δυσκολότερο πράγμα του κόσμου.

Νομίζω πως θα σκάσω. Θα εκραγώ. Μου ζητάτε να ισορροπήσω στο σχοινί.

Μα δεν είμαι ακροβάτης. Και φοβάμαι τα ύψη. Γιατί πάντα ήμουν λίγο δειλή και φοβιτσιάρα μέσα μου. Και ποιος μου λέει ότι από κάτω μου έχει τεντωμένο πανί που θα με κρατήσει για να μη πέσω στο κενό; Γιατί εκεί ήταν τσίρκο ενώ εδώ είναι ζωή. Η ζωή μου. Θα ήμουν πολύ ευγνώμων αν απλά δεχόσασταν την αγάπη μου και δεν σκοτιζόσασταν για το ποιον θα βάλω στο ψηλότερο βάθρο.

"για τις κρυμμένες μου ζωές που κυβερνάν τις φανερές"