Σωπάκια!!!

"...Τα παντζάρια;;! Σου αρέσουν τα παντζάρια;"

"Πωωωω!!! Πλάκα κάνεις τώρα... Τρελαίνομαι για παντζάρια! Δεν μπορείς να φανταστείς. Όταν κάνει η μητέρα μου παντζάρια, δεν τρώω φαγητό. Βάλε μου μόνο παντζάρια και τίποτα άλλο!!"

και σκεφτόμουν ταυτόχρονα να μάθω να σου βράζω παντζάρια και να στα προσφέρω. Για να μ' αγαπήσεις κι άλλο. Και μετά μου είπες πως ο πατέρας σου σιχαίνεται το τυρί, τη φέτα, και πως δεν αντέχει να είναι ούτε στο τραπέζι και εγώ σκεφτόμουν και τώρα τι θα κάνουμε; που ο δικός μου θέλει οπωσδήποτε τυρί με το φαγητό του. Πως θα τρώμε όλοι μαζί; Γιατί να μην ήταν πρόβλημα; Μικρό μεν, εκείνη τη στιγμή αλλά θα έπρεπε να διευθετηθεί.

Τι;; Ε ναι!! Αφού μαζί θα 'μασταν!!

Χαχαχαχαχαχαχααα.....

είσαι ο πιο ευγενικός μου έρωτας. Κι ο πιο τρυφερός.

Παίζει να είχαμε κάτσει στη σκάλα αυτή 3 ώρες και να μην καταλάβαμε τίποτα από το χρόνο. Οι γείτονες μου ανεβοκατέβαιναν με το ασανσέρ και εμείς ήμασταν εκεί με τις σχολικές μας τσάντες και τα μπουφάν αραχτοί στο μάρμαρο. Στο τέλος αναγκαστήκαμε να φύγεις γιατί θα έτρωγα κατσάδα από τους γονείς μου.

Η εποχή των πάρκων μου είσαι. Είσαι ένας μικρός ήρωας, ό,τι και να λέμε. Σ' ευχαριστώ κόσι.

Ελπίζω να είσαι καλά και χαρούμενος όπου και να 'σαι, πάντοτε.

(εκεί που ξεσκόνιζα τη βιβλιοθήκη, βρήκα κάτι μεταφράσεις της τρίτης Γυμνασίου. Κοντοστάθηκα λίγο να σκεφτώ γιατί τις είχα κρατήσει αυτές και μετά απο δευτερόλεπτα βρήκα την απάντηση. Είναι οι μεταφράσεις που μου είχες βγάλει φωτοτυπία για τις εξετάσεις εκείνον τον Ιούνιο. Γιατί εσύ είχες βοήθημα, και εγώ ήμουν και είμαι ακόμα ανοργάνωτη και είχα μισές μεταφράσεις, κι οι άλλες είχαν χαθεί).

:)

Gracias!

Ξεκίνησα με άγχος ενθουσιασμό κουρασμένο εγκέφαλο άγχος και πάλι και όλα κύλισαν τόσο περίεργα νορμάλ. Γυρίσαμε. Γυρίσαμε και όλα είναι πιο κρύα.
Εδώ και τρεις μέρες βαριέμαι. Εδώ και τρεις μέρες γυρίσαμε στα πάτρια εδάφη.


Βαριέμαι.


Είναι σαν ψέμα. Θυμάστε Σ. και Φ.; Δεν μπορούσαμε να χωνέψουμε οτι είμαστε στο αεροπλάνο. Οτι τώρα είμαστε Ιταλία. Εμείς οι τρεις. Μόνες μας. Μόνο. Και μετά πετάξαμε πάλι. Έτσι απλά και καθημερινά. Και ήμασταν Μαδρίτη. Η Σ., η Φ. και εγώ. Μαδρίτη. Και την άλλη μέρα ακόμα δεν μπορούσαμε να το χωνέψουμε. Ίσως ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι μου μοιάζει τόσο περίεργο που αν μου το 'λεγες θα σου 'λεγα "άντε απο 'κει ρε μαλάκα.."
Συνέβη όμως.

Συνέβη κι ήταν ομορφότερο απ' όσο φαντάστηκα.

Ξέρεις τι σημαίνει να έχεις τι σημαίνει να περπατάς το πρωί στο δρόμο του σπιτιού σου και το βράδυ στην Gran Via; Στην Gran Via όπου πέφτεις πάνω σ' έναν κούκλο που περνώντας απο μπροστά του η Σ. έχει πετάξει "πωωω αυτός είναι κούκλος!" και τελικά αποδεικνύεται έλληνας και μας πάει μέχρι εκεί που μέναμε; Ξέρεις τι σημαίνει να ταξιδεύεις όλη μέρα και παρόλα αυτά να βγαίνεις έξω τα μεσάνυχτα σε μια πόλη που δεν ξέρεις, δεν έχεις περπατήσει ποτέ, δεν έχεις διαβάσει αρκετά γι' αυτήν αψηφώντας τα πάντα. Να πεθαίνεις στην κούραση, να περπατάς διαρκώς κάθε μέρα, να έχεις το πιο χάλια πιάσιμο που είχες τα τελευταία 3 ή και παραπάνω χρόνια και παρόλα αυτά ενώ κοιμάσαι στις 2 να ξυπνάς και να σηκώνεσαι ευτυχισμένη στις 9 το πρωί και να αδημονείς για την καινούργια μέρα, για τα καινούργια μέρη που θα δεις, την καινούργια όμορφη γωνιά αυτής της πόλης που θα αντικρίσεις; Να μιλάς ελληνικά μόνο με την Σ. και την Φ. σ' αυτή την πόλη. Να δυσανασχετείς με τον καθυστερημένο ταξιτζή και να μην καταλαβαίνει τίποτα. Να περπατάς σε δρόμους καθαρούς, αψίδες με λουλούδια, μουσεία και σχολεία παντού, σχολές που ντρέπεσαι να μπεις μέσα και το πιο μεγάλο πάρκο που έχω δει ποτέ! Να μην σου λείπει ΤΙΠΟΤΑ απο εδώ. Οκ, σχεδόν τίποτα. Είναι σαν έρωτας!

Αυτή η πόλη με ηρέμησε. Νιώθω σαν να με εκπολίτησε. Δεν γύρισα στη Θεσσαλονίκη όπως ξεκίνησα αλλά μια βελτιωμένη έκδοση του εαυτού μου. Πιο σοφή, πιο ουσιαστική, πιο φιλική, πιο όμορφη... Και την πρώτη μέρα επιστροφής ήθελα να οργανώσω μια ομάδα και να καθαρίσω όλη την βρώμα της Θεσσαλονίκης. Ήθελα να κολλήσω σ' όλα τα λεωφορεία τα δρομολόγια ώστε να μη χάνεται κανείς ξένος που έρχεται εδώ, να μεταφέρω όσα είδα σε πράξη.

Θέλω να γυρίσουμε πίσω.
Vamos otra vez!

Πάμε πίσω. Κάνε κάτι να γυρίσει ο χρόνος και να το ξαναζήσουμε.
Θέλω να σκέφτομαι και να ξανασκέφτομαι όλες τις στιγμές που ζήσαμε εκεί και να μη τις ξεχάσω ποτέ και καμία. Ούτε την πιο ασήμαντη.

Μου λείπουν τα πάντα.

Μου τη σπάει που ξυπνάω και δεν υπάρχετε εσείς οι δυο στα διπλανά κρεβάτια να σας πρίξω να σηκωθείτε. Μου τη σπάει που δεν έχω κάποιον να αναγουλιάζει κάθε φορά που τρώω κάτι. Μου τη σπάει που σηκώνομαι και δεν βγαίνω όλη μέρα σε καθαρούς όμορφους δρόμους. Μου τη σπάνε τα λεωφορεία τα βρώμικα. Θέλω μετρό. Και φτηνό ταξί. Θέλω να μπαίνω στο ταξί και να λέω: "Hola! Calle de San Bernardo cinquento cinco por favor!" Μου τη σπάει που ακούω ελληνικά παντού. Θέλω να κάθομαι να πίνω σαγκριά παντού. Και απο καφέ να βρίσκω μόνο latte. Και εκεί που τον απολαμβάνω να ακούγονται οι τύποι αυτοί εδώ κάτω και να μου διασκευάζουν κομμάτια αγαπημένα σε τζαζ μαγεία. Θέλω να κυκλοφορώ με κοντομάνικο και μια ζακέτα και αυτό να μου 'ναι αρκετό. Μου τη σπάει το κρύο εδώ. Και απαιτώ μόνο ήλιο! Θέλω όλοι οι γύρω μου να είναι ξένοι. και να μιλάνε με το "θ" και εγώ να γελάω με το "θ" τουθ. :Ρ
Θέλω να κάνω μια ευχή εδώ:
Ας κάτσει εράσμους στη Μαδρίτη.