αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω. Όχι γιατί έχω κάτι το συγκλονιστικό να διηγηθώ...
πιο πολύ από ανάγκη να νιώσω μια κάποια επικοινωνία.
κιτσάτο δεν λέω... να πω τα νέα ξεκινήματα είναι δύσκολα.
κουραστικό δεν λέω... να επαναλαμβάνω πόσο απάλευτα είναι εδώ, πόσο άχρωμη και άοσμη είναι αυτή η νέα τάξη πραγμάτων
ψυχοφθόρο δεν λέω... να περιγράφω πως είναι να προσπαθείς να προετοιμάζεις τον εαυτό σου ψυχολογικά, πόσο ζόρικο είναι να τον "ψήνεις" με τεχνάσματα να δοκιμάζει να κοινωνικοποιηθεί -δια της βίας πολλές φορές- (πως είναι ένα πράγμα όταν είσαι άρρωστος και σου λέει η μάνα σου ότι πρέπει να το πιεις το σιρόπι για να πέσει ο πυρετός και εσύ ο καημένος κλείνεις την μύτη και με βαριά καρδιά το κάνεις παρόλο που είναι αυτό του οποίου την γεύση σιχαίνεσαι)
έτσι είναι και αυτό.
να λές : σήμερα είναι Παρασκευή βράδυ, σήμερα θα βγούμε, είναι η ευκαιρία σου να γνωρίσεις κόσμο, κάν'το να χαρείς!
όχι από φόβο μοναξιάς...
απλά να,
ξέρω πια πως περιβαλλόμενος από ωραία τυπάκια ζεις καλύτερα.
Θα θελα να γράφω πιο συχνά αυτές τις μέρες
να γράφω σε χαρτί.
προσπαθώ να αποσυνδέσω αυτές τις στιγμές από την συνήθεια του καφέ που τόσο αγαπάω
γιατί από αγάπη έγινε εμμονή και αποφάσισα ότι δεν θέλω να συνεχίσω έτσι
ότι ο οργανισμός μου αξίζει κάτι καλύτερο.
και είμαι δυνατή και μπορώ και θα το κάνω
όπως και αυτή την χρονιά εδώ στην νέα αυτή πόλη και χώρα θα την βγάλω
και θα επιβιώσω και το ξέρω
είμαι δυνατή
έχω κάνει άλλα και άλλα εγώ
τις προάλλες στον δρόμο για την δουλειά και ψάχνοντας από ψήγματα και αφορμές αισιοδοξίας έπεσα πάνω σε δύο μικρούληδες (πιτσιρικάκια) που πήγαιναν στο σχολείο.
Αυθόρμητα όπως ερχόντουσαν προς τα εμένα (απ'την αντίθετη κατεύθυνση) τους πρόταξα το χέρι μου για να κάνουμε "κόλλα το!"
και το κάναμε
και ήταν τέλειο!
με τέτοια τυπάκια θέλω να ζω τις μέρες μου εδώ
περιμένοντας όλο αυτό να τελειώσει
