σε συνάντησα πριν δύο χρόνια σε ένα πάρτυ όπου εβρίσκοντο στον ίδιο χώρο 3 πρόσωπα με ενδιαφέροντα ρόλο.
Το πρώτο ήταν ο λόγος που έφυγα με την καρδιά τυλιγμένη πρόχειρα σε ένα χαρτάκι εκείνο το βράδυ στα κρυφά, σαν ένα χρησιμοποιημένο μυξομάντηλο.
Βρεγμένη και κατατρεγμένη.
αλλά το συνάχι περνάει γρήγορα δε βαριέσαι
Το δεύτερο πρόσωπο ήταν μια μουσική φιγούρα. Ακόμη μια ναι.
Μια περιπετειώδης ιστορία των μπαρς και των ποτών, του χορού και των τσιγάρων... πολλών τσιγάρων
Ψιλοαδιάφορη
Το τρίτο ήσουν εσύ.
Θυμάμαι ότι μου καρφώθηκε πόσο ωραία μου χαμογελούσες.
Θυμάμαι ότι χορέψαμε τόσο λίγο, ίσα για να μην μας πάρουν χαμπάρι και μας ενοχλήσουν για το πως θα έπρεπε να κάνουμε το κέφι μας.
Θυμάμαι ότι ανταλλάξαμε τηλέφωνα.
Μετά από 2 χρόνια σε είδα στα πεταχτά.
Και σιγά μην ήταν τόσο απλό..
ποτέ δεν είναι να βρεθείς
να συνευρεθείς στον ίδιο πλανήτη
στον ίδιο στρόβιλο αναζητήσεων
Σήμερα αγοράζω και δοκιμάζω να φοράω κρέμες
για να έχω πιο απαλό δέρμα
και μυρωδάτο
και εσύ φοράς εκείνο το άρωμα το διακριτικά νόστιμο
και εγώ δεν χωνεύω ιδιαίτερα τα αρώματα και τις κολόνιες και τις ιστορίες
και με παραξενεύει να σου κάνω εξαίρεση...
αλλά τόσο μου αρέσει να σε βλέπω να το κουβαλάς μαζί σου
μου φαίνεται αστείο και γλυκό
και Θέε μου τι καλά που δεν είναι και που δεν είσαι ακόμα ένας βρωμιάρης Γάλλος
κι ας ακούγεται ρατσιστικό και γενικίστικο
αισθάνομαι πιο ολοκληρωμένη οντότητα όταν αλληλεπιδρώ μας σου.
πιο μοιραία
πιο σοφή
πιο ζεν
πιο ασφαλής
πιο ράϊτσου
.
