...πως αλλουνού η φοβία η τρισμέγιστη και θεόρατη ήταν πάντα η μοναξιά,
και τελικά άλλος καταλήγει να την βιώνει.
Μπορεί να είμαι χοντρόπετσος χαρακτήρας,
κι ίσως σκέφτηκες πολλές φορές πως ό,τι κι αν μου πράξει κανείς, θα έχω την αναισθησία να το ξεπεράσω.
ίσως με πέρασες για άνθρωπο - χρυσόψαρο...
που μπορεί και ξεχνάει την κάθε έγνοια και πληγή του σε κλάσματα των δύο δευτερολέπτων.
Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι για τον μηχανισμό μου,
ή για την θεωρία σου περί χαρακτήρων...
γιατί για μένα αυτό ήταν ένα κοσκίνισμα που δεν έθετα πάντα ως όρο.
πιο πολύ επικοινωνία, συμπεριφορά, καρδιά ζητούσα και γούστα.
όχι χαρακτήρες.
τα έχω εξιδανικεύσει όλα
φοβάμαι μόνο μήπως κάποια στιγμή συνειδητοποιήσω
πόσο μόνη με έχεις αφήσει.
βασικά δεν φοβάμαι.
τρέμω.
~
