όσο για σένα...

άμα δεν σου εγκλωβίσει έστω και για ένα μισάωρο, για ένα τέταρτο βρε παιδάκι μου τον εγκέφαλο ένα φιλί, τι νόημα έχει να το δώσεις;
αν δεν ηλεκτριστεί λίγο το σώμα σου, πως να ακολουθήσουν και τα υπόλοιπα; 

δώστε ευκαιρίες έλεγαν, 
βοηθάνε να προχωρήσεις έλεγαν,



τώρα στ'αλήθεια
ξέρεις εσύ κανέναν κολλημένο εγκέφαλο να ξεκόλλησε χωρίς την θέλησή του; 

Jay Z
Redman
Coltrane
David Lynch
groovylicious
funky
jazz 
and so
nigga, biatch, sucker non-stop

η κουλτουρομπουρζουαζία αυτής της πόλης ΓΑΜΙΕΤΑΙ._




P.S. I didn't mean to be so rude, it just happened.

surprise !

Δεν ξέρω πως να ξεκινήσω να γράψω,
έχει και καιρό να γίνει αυτό...

απλά δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη στις παρατηρήσεις μου. 
Με εντυπωσιάζει η ζωή. 
Με εκπλήσσει. 

Με εκπλήσσει που μπορεί έναν άνθρωπο που τα έχει όλα, 
αγάπη
φίλους
υγεία 
ενέργεια
όρεξη
ικανότητες
δράση
όνειρα

να τον κάνει έναν χοντρό παπαγάλο που βαριέται όχι μόνο να μιλήσει αλλά ακόμα και να κράξει.

έναν παπαγάλο που δεν μπορεί ούτε να σηκώσει την φτερούγα του ούτε για πλάκα. έτσι μόνο για να το παίξει ότι πετάει και καλά (ενώ στην ουσία το μόνο που έχει να κάνει είναι να σηκώσει ένα πόδι του και να ρίξει απλά το βάρος μπροστά για να φτάσει στο διπλανό κλαδί -λίγα εκατοστά πιο πέρα απ'το σημείο που βρίσκεται-)  



δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα ούτε σε αυτήν ούτε σε οποιαδήποτε άλλη ζωή. 
όλα είναι ανατρέψιμα.
δεν έχεις ιδέα τι σου επιφυλάσσει η επόμενη μέρα.

και μην νομίζεις ότι δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική, 
μα με ξυπνάει πάντα ο ιδρώτας την τελευταία στιγμή.
κι αυτό το άρωμα από ατόφια παρακμή...


δεν υπάρχει πόνος πλέον, 
δεν υπάρχει δύναμη, 
δεν υπάρχει όρεξη, 
δεν υπάρχει θέληση (υποδεικνύει η λογική και οι γνώσεις μου)
δεν υπάρχουν αισθήσεις
βρισκόμαστε στην επιτομή του ΔΕΝ ΝΙΩΘΩ

μου έχουν μείνει μόνο εμμονές. 
και παίζω με αυτές.



είμαι μόνο ένας θεατής. 
χειρότερο ακόμα. 
είμαι ο τύπος που ασχολείται με τις ζωές των άλλων, αντί να κοιτάξει λίγο να βελτιώσει την δική του.

κοιτάζω όλους αυτούς τους τύπους τους δραστήριους, τους καπάτσους, 
αυτούς με τα τσιγάρα ντε, και τα νιάτα
που έχουν τον κόσμο μέσα στη χούφτα τους και τον φέρνουν γυροβολιές για πλάκα, με μερικά διαλείμματα μουσικής εμβάθυνσης και εξερεύνησης, είτε ανάγνωση βιβλίων και λίγης σωματικής άσκησης ενίοτε (ή και πολλής ανάλογα τα γούστα)
και ζηλεύω
και τα μάτια μου δεν μπορούν να πιστέψουν από θαυμασμό ό,τι αντικρίζουν

και εσύ μου λες για τα χοντρά προβλήματα ύστερα.
κι εγώ σου λέω πως σκέψου έναν κόσμο όπου και τα μικρά έχουν γιγάντιες διαστάσεις.
κι όχι τίποτα άλλο, φρόντισα να μην αποφασίσω ακόμα και για τον Θεό η έξυπνη
άντε να βρεις που να ψάξεις άκρη 
και μόλις σκέφτηκα λίγο Αγγελάκα...

που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα;