Ήταν από τα πιο περίεργα ταξίδια που πρόκειται να ζήσω σε
αεροπλάνο.
Όχι γιατί κάτι δεν πήγε καλά στην πτήση κατ’ ανάγκη.
Όχι γιατί κάτι δεν πήγε καλά στην πτήση κατ’ ανάγκη.
Επρόκειτο για μια θέση δίπλα στο παράθυρο.
Πάντα ξενερώνω όταν έχω θέση δίπλα στο παράθυρο. Αντίθετα με
την πλειοψηφία, μου αρέσει να βρίσκομαι όσο περισσότερο στο κέντρο του
αεροσκάφους. Γιατί νομίζω ότι έχω καλύτερη οπτική επαφή με το σύνολο όσων
συμβαίνουν στον αέρα εκείνη την στιγμή.
Γιατί κατ’εμέ,
το αεροπλάνο είναι το σημείο αναφοράς.
Γιατί κατ’εμέ,
το αεροπλάνο είναι το σημείο αναφοράς.
και αυτό χαμένο στον ουρανό.
Υπάρχει ένα ποντιακό ρήμα...
ουρανίομαι*
Κι έτσι προχθες στην κλασσική πασχαλιάτικη οικογενειακή
μάζωξη, αναφέρθηκε το ρήμα αυτό. Κι η χάρη που κρύβει.
Κι όπως πετούσαμε, σε μια πτήση που έμοιαζε σαν να συμβαίνει
σε ένα όνειρο και όχι στ’αλήθεια, που το μόνο πράγμα που δεν έπαθα τελικά όσον αφορά την θέση, ήταν να ξενερώσω.. (Μοναδική μαγεία)
Σκεφτόμουν το «ουρανίομαι».
Σκεφτόμουν το «ουρανίομαι».
Και για όσους το γνωρίζουν, θα καταλάβουν γρήγορα την
αντίθεση που κρύβεται μεταξύ της όμορφης ετυμολογίας της και της επικριτικής
της ιδιότητας.
Αναρωτιέμαι… Είναι στ’αλήθεια επικριτική; Ή εξαρτάται από το άτομο και τον τρόπο τελικα;
«Μην ουρανίεσαι!»
Στην απογείωση, έπιασα τον εαυτό μου, μη έχοντας κανένα χέρι
να κρατήσω και να σφίξω, να έχω δέσει το ένα μου χέρι με το άλλο.
Ώστε έτσι είναι όταν πετάς μόνος σου, σκέφτηκα.
Το θέμα είναι να μπορείς να ουρανίεσαι χωρίς να χάνεσαι.Και
κυρίως
χωρίς να την ψωνίζεις.
Να ξες να πατάς γερά στη γη.
και να μπορείς να ορθώνεις το βλέμμα σου παράλληλα στον ορίζοντα, χωρίς ντροπές και ενδοιασμούς.
Μεγάλο πράγμα.
