ότι αισθάνεσαι να λες

γιατί περνάνε οι στιγμές

Σαν σε φωνάξει ο ουρανός

δεν θα υπάρχει γυρισμός

Ζήσε Με Φως! 

και ο Θεός ας ρίχνει και χαλάζι

μην φύγεις με μαράζι.

Αυτό το έτος ήταν το πιο καταθληπτικό από όλα τα προηγούμενα. Είναι μάλλον. Προς το παρόν τουλάχιστον.
Η μελαγχολία αυτή βαστάει γύρω στους 7 με 8 μήνες. 
Το καλοκαίρι, όταν διάλεγα σε κάποια φάση φωτογραφίες για να τις πάω για εκτύπωση, είχα στον νου μου να τις τυπώσω, να τις βάλω σε ένα όμορφο διάφανο πλαστικό κουτί και να είναι το οχυρό μου. Όπως και έκανα.
Το εφόδιο μου για τις δύσκολες στιγμές του χειμώνα που θα έρθει. 
Να μπορώ από κάπου να ρουφήξω μια ανάσα τις νύχτες που θα θέλω να κλάψω και δεν θα μπορώ. 
ενώ θα κλαίω μέσα μου.

Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι θα είναι αυτή η σκέψη τόσο προφητική. 
Δεν πίστεψα στ' αλήθεια ότι θα έρθει η στιγμή που θα έχω πραγματική ανάγκη αυτό το κουτί. 
Και πολλά περισσότερα βασικά.

Ίσως δεν μεγαλώνουμε όλοι τόσο γρήγορα. 
Δεν ωριμάζουμε τόσο γρήγορα; 
Δεν ξέρω.

πιο φλατ, πιο μουντό, πιο γκρι, πιο σιωπηλό δεν είχε συμβεί εδώ και καιρό.
και την σιωπή την φοβάμαι όταν είναι τόσο αθόρυβη. 

Σε παρακαλώ, κάνε να φτάσει στην άλλη μεριά του νήματος. Ασφαλής.