προβληματισμοί

   Νομίζω ότι όσο μεγαλώνουμε, σε κάθε άνθρωπο που αγαπάμε, εμπιστευόμαστε και χαρίζουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Σε άλλους μεγαλύτερο, σε άλλους μικρότερο, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. 
   Κι όταν έρχεται η ώρα του αποχαιρετισμού, εκτός από τον άνθρωπο που αποχωριζόμαστε, αποχαιρετάμε κι ένα κομμάτι του εαυτού μας. 
κι έτσι γινόμαστε πιο ευάλωτοι, πιο αδύναμοι, πιο τρωτοί.

Το είδα γύρω μου. Το βλέπω. Το έχω ζήσει. 
Ακόμα κι αν εσύ μου είπες ότι κάνουμε ανταλλαγές κομματιών εν τέλει... Οπότε η αδυναμία, λες, δεν είναι φυσικό ακόλουθο της αρχικής υπόθεσης...

ή μήπως είναι;



πάντως σε ευχαριστώ πολύ για την προσπάθεια αντικαταθλιπτικό μου.

...κι άντε να την βρεις.

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. 

Και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί.

Και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσομαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι.

Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία,

πάντα στέγει,

πάντα πιστεύει,

πάντα ελπίζει,

πάντα υπομένει. 

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει.

Είτε δε προφητείαι, καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. Εκ μέρους δε γινώσκομεν και εκ μέρους προφητεύομεν όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος έλάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. Βλέπομεν γαρ άρτι δι' εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. 

Νυνί δε μένει πίστις, έλπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα μείζων δε τούτων η αγάπη.

thelyrics.com