Να πονάς σιωπηλά
με την συνείδηση να καίγεται στην μέσα φωτιά
Να αντέχεις πολλά
είναι οι ωραίοι του Θεού όσους τρυπούν τα καρφιά



Δεν είναι όλα τα προβλήματα συζητήσιμα. Μερικά δεν γίνεται να είναι. Δεν πρέπει να είναι. Όσο περισσότερη σημασία τους αποδίδεις, τόσο ενδυναμώνονται. Σαν να ρίχνεις αλάτι στην πληγή.
Όχι. Δεν πρόκειται για άρνηση. -σε περίπτωση που σκέφτηκες κάτι τέτοιο-



Αναρωτιέμαι τελευταία...
πίστευα και πιστεύω έως και τώρα ότι μέσα σε όλα όσα εμφανίζονται στον δρόμο μας, κάθε πρόβλημα μικρό κι ασήμαντο ή πολύ μεγάλο, κάθε μεγάλη αλήθεια, ότι μαζί τους κουβαλούν πάντα και κάτι καλό. 
Το τελευταίο διάστημα μου είναι τόσο δύσκολο να εντοπίσω αυτό το μικρό καλό μέσα στην τόση σκατούρα που κλονίζεται η πίστη μου στην ιδέα αυτή.

   "Άγνωστε, φίλε, δικέ μου... εσύ, που μοιράζεσαι τώρα μαζί μου αυτό το σκοτάδι, μην ξεχάσεις, σαν βγεις έξω, να το κάνεις φως. Σκέψου... και θα δεις ότι θα μπορέσεις. Δε θ' ανταμώσουμε. Ψέμματα είναι πως στον κάτω κόσμο ξανανταμώνουν οι άνθρωποι. Κάτω κόσμος δεν υπάρχει. Υπάρχει πιο κάτω κόσμος από δω που κατεβάσανε τον επάνω κόσμο οι σκοτεινοί άνθρωποι; Έξω στην ζωή έχω μιαν αγαπημένη. Πόσα θα 'θελα να μάθαινε ότι δεν πρέπει να κάνει τίποτα, δεν πρέπει να θυσιάσει τίποτα, για να με σώσει. Γιατί εγώ πια σώθηκα. Έχω σωθεί απ' τη μέρα που μέτρησα την ζωή με τη θυσία της ζωής κι από κείνη τη μέρα είμαι ελεύθερος. Πρόλαβα τους δικαστές μου και τώρα γυρίζω με τη θανατική καταδίκη μου στην τσέπη και τίποτα δε με τρομάζει. Μια μόνο λύπη παίρνω μαζί μου, που δεν πρόφτασα να εκπληρώσω ένα παιδικό μου όνειρο, να γράψω ένα μικρό βιβλίο. Δεν πειράζει. Θα το γράψουν άλλοι. Αντίο φίλε. Χαιρετισμούς στον Ήλιο, αν τον ανταμώσεις. Σε φιλώ αδερφικά. ..."

Το κρασί των δειλών

Μενέλαος Λουντέμης