Dear Best Friend

εικόνα:

Θυμάσαι εκείνη τη βραδιά στην τσέχικη μπυραρία με τον υπέροχο πράσινο σκούρο τοίχο και το ρολόι πάνω απ' τα κεφάλια μας και την ταπετσαρία με το ρολόι της Πράγας, τον χαμηλό φωτισμό; Μου λείπει η συζήτηση μας εκείνη τη νύχτα, το κοπλιμέντο σου για το φόρεμα μου και το σχόλιο σου παρόλα αυτά οτι δεν σου αρέσουν τα φορέματα που όταν κάθεσαι φτάνουν κάτω απ' το γόνατα. Μου λείπει ο ενθουσιασμός μας όταν δοκιμάσαμε το πιο ωραίο λουκάνικο που έχουμε φάει ποτέ, που σε συνδυασμό με την μπύρα ήταν τόοοοσο απολαυστικό όσο δεν μπορώ να περιγράψω. Και να φανταστείς οτι δεν είμαι και τρελή φαν της μπύρας. Όμως εκείνο το βράδυ είχα εκστασιαστεί!

εικόνα:

Μου λείπει ακόμα εκείνη η εκδρομή. Η έστω ημερίσια. Που θα μπορούσε να είναι διήμερη αλλά εγώ ο μαλάκας δεν έκανα κάτι για να την παρατείνω. Εκείνη η περιπέτεια. Μου λείπει το περπάτημα στην παραλία, εκείνη την όμορφη που θύμιζε Θεσσαλονίκη. Ο ηλίθιος και γελοίος χορός μας μπροστά στο παγοδρόμιο τον οποίο βιντεοσκοπίσαμε αλλά τελικά τίποτα δεν φαινόταν αφού είμασταν στο σκοτάδι. Δηλαδή απλώς ακούγονται δύο καθυστερημένα να χαζοχαίρονται ενώ στην εικόνα φαίνεται μια μαυρίλα.



Ξέρεις τι;

Υπάρχουν τόσα πολλά που δεν έχουμε κάνει μαζί ακόμα. Δεν έχουμε πετάξει μαζί, δεν έχουμε ξαπλώσει σε φθινοπωρηνά φύλλα μαζί, Δεν έχουμε πάει ούτε καν σινεμά μαζί! (ψέμματα έχουμε πάει στο "Κύμα", αλλά μια ίσον καμία). Δεν έχουμε πάει καλοκαιρινές διακοπές μαζί.
Και απ' την άλλη είναι τόσα πολλά και όμορφα αυτά που έχουμε ζήσει μαζί και θέλω ξανά και ξανά! Μόνο ελπίζω και εσύ να θέλεις..

Για τις κρυμμένες μου ζωές που κυβερνάν τις φανερές

Είναι απίστευτα εκπληκτικό το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να ξενυχτήσει όταν ακούει όμορφη μουσική। Σίγουρα βοηθούν και οι σκέψεις που τριγυρνάνε στο μυαλό αλλά η μουσική αναμφισβήτητα είναι κάτι παραπάνω απο αρκετή για κάτι τέτοιο।

Πόσο χαίρομαι που ανακάλυψα την αγάπη μου για τα υπόγεια ρεύματα!
Και απόψε έχω την τύχη να κάνω την μια ανακάλυψη μετά την άλλη!


Θα μπορούσα να αραδιάσω τους στίχους της μισής και βάλε δισκογραφίας τους।
Αλλά παρόλα αυτά θα προτιμήσω να παραθέσω μια απο τις όμορφες ανακαλύψεις της βραδιάς

"το λυκόφως μονάχα μπορεί
να ματώνει την πόλη
Δεν αλλάζουν εδώ οι καιροί,
εδώ μόνο νυχτώνει
...

Ίσως να 'σαι και εσύ μια μικρή τρυφερή αυταπάτη
Μα στο χάος που είναι η ζωή,
το μικρό είναι κάτι।

Κι όμως Δες!!!
ένας ήλιος χωρά στην καρδιά του χειμώνα!
βλέπεις κάποιον για πρώτη φορά
και νομίζεις πως τον ήξερες χρόνια
Κι αν η λύπη ραγίζει βουνά
Σαν παιδί η γαλήνη
τι αέρινα ρούχα φορά!
τι ανέμελα ίχνη αφήνει!"