Όλα τα άλλα ηχούν μακρινά

Έχεις το χέρι σου μπλεγμένο σε μια τούφα απ' τα μαλλιά σου
και την πειράζεις ασταμάτητα ενώ μιλάς. Πάντα.
Την γυρνάς ακριβώς όπως εγώ παίζω με τις μπούκλες μου.
Τελικά ίσως και εσύ έχεις μπούκλες, κι ας μη σ' αρέσουν.
Σίγουρα όχι τόσο παιχνιδιάρικες και ζωηρές όπως οι δικές μου

και εγώ

Σε βλέπω να εθίζεσαι στην κίνηση αυτή, στο ανακάτεμα, στο στριφογύρισμα της τούφας που προσπαθείς να κάνεις μπούκλα και σε σταματάω.
Σου γραπώνω όλες τις τούφες, απαλά, χωρίς να καταλάβεις τίποτα
ή χωρίς να ασχοληθείς γιατί είσαι αφοσιωμένος
Το χέρι σου τώρα αναζητά απεγνωσμένα στο κενό μια μπούκλα για να παίξει
και το διασκεδάζω τόοοσο πολύ που δεν μπορείς να βρεις τίποτα γιατί όλα τα χω στη χούφτα μου.
Απολαμβάνω τόοοσο πολύ αυτό το μικρό χαριτωμένο "βασανιστήριο" της αγαπημένης σου συνήθειας

γελάω.

γελάω μόνη μου, πίσω απο την πλάτη σου.




!

Το πιο παράξενο πράγμα...

...που έχω αντικρίσει στο σπίτι μου είναι κάποιος να καπνίζει ενώ είναι μέσα σ' αυτό.

Τσούπ!

Σήμερα όπως και ΚΑΘΕ φορά που γράφω μάθημα μέχρι σήμερα -ω τι πρωτοτυπία!- έπρεπε να ξυπνήσω απο τα άγρια χαράματα εννοώντας ώρα 6:00, 6:30. Λόγω της φοβερής συγκοινωνίας αλλά και της "τύχης" που έχω να μένω σαρανταπέντε με πενήντα λεπτά μακριά απο την σχολή μου με λεωφορείο συνηθίζω να ξεκινάω 1 ώρα νωρίτερα για να φτάσω συνεπής.

Εδώ κάπου θα πρέπει να σε πληροφορήσω οτι το πρωινό ξύπνημα δεν ήταν ποτέ η αδυναμία μου. "Χαίρω πολύ" θα μου πεις.. "εσυ και άλλα τόσα εκατομμύρια φυσιολογικοί άνθρωποι.."
Αυτό όμως δεν σβήνει τον πόθο μου να αναφέρω ποσες δυνάμεις πρέπει να ασκήσω στον ευατό μου και πόσα τεχνάσματα να εφεύρω ώστε να τον πείσω να πάρει την αράδα του απο το ζεστό καινούργιο στρώμα μου και τα πουπουλένια μαξιλάρια μου με τις λουλουδένιες μαξιλαροθήκες που τόσο αγαπώ.


Σηκώνομαι τελικά
Τα καταφέρνω!

Ακολουθούν οι κλασσικές κινήσεις πρωινού. τουαλέτα, κουζίνα, ντουλάπα... και βγαίνω λοιπόν στο δρόμο βιαστική, μέσα στη Μαύρη Νύχτα!

Ναι είναι μπλε σκούρος ο ουρανός εκείνη την ώρα. Είναι νύχτα! Κανείς και τίποτα δεν κινείται. Ζήτημα να είδα ένα περαστικό και δυό αμάξια Νιώθω πως είμαι τυχερή που είμαι μια απ' τους λίγους εκλεκτούς που βλέπουν αυτό που βλέπω. Που ξεκινούν τη μέρα τους με αυτό το μπλε. Λες και ξέρω κάτι που οι άλλοι δεν ξέρουν. Λες και όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται και άφησαν σε μένα σήμερα αυτή την αποστολή. Να φυλάξω τον μαυρομπλέ ουρανό. Να παρακολουθήσω την αυγή, το χάραμα.



Μπαίνω στο λεωφορείο και σκέφτομαι απο τη μια πόσο εκνευριστικό είναι που σέρνω το κορμί μου να ξυπνάει αξημέρωτα, αχόρταγο απο ύπνο και το υποβάλλω σ' αυτή την βίαιη εναλλαγή θερμοκρασίας και συγχύζομαι και θέλω να βρίσω τον έξυπνο που τόσες εξεταστικές μας σέρνει κάθε φορά αυτή την άθλια ώρα

και απο την άλλη! έρχονται πάλι στο μυαλό μου οι σκέψεις που έκανα. Τα συναισθήματα που ένιωσα. Η περίεργη οπτική γωνία αυτών των στιγμών που ξεπετάχτηκε μέσα στο μυαλό μου χωρίς να με ρωτήσει, χωρίς να καταλάβω πως, με το που έκλεισα την εξώπορτα της πολυκατοικίας και αντίκρισα εκείνο το μαυρομπλέ.




Λες να είναι στο DNA μας να δημιουργούμε σε κάθε τι μια όμορφη πλευρά; να βρίσκουμε ένα όμορφο στοιχείο; έστω και στο πιο χάλια και ξενέρωτο σκηνικό;
τι ανώμαλα πλάσματα...
"Ξέρουμε τι θέλουμε" και δεν ξέρουμε τι θα χάσουμε με την πραγματοποίηση αυτού που "θέλουμε". Δεν το μαθαίνουμε παρά μόνο όταν κάτι "μας χαλάσει τα σχέδια".

Ακους εκει... Να ξεπετάγεται έτσι στο μυαλό μου η όμορφη οπτική γωνία;
:)