Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν... Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν...
Όχι απ' τη ζωή. Δεν αναφέρομαι εγώ αυτή τη στιγμή σ' αυτό. Απ' τη ζωή ΜΑΣ. Απ' τη δική μου, τη δική σου, τη δική τους. Απ' τη μέρα μου, τη βδομάδα μου, τα γύρω μου όλα. Χάνονται. Για τον οποιονδήποτε λόγο αλλά χάνονται. Ξενερώνουν, ξενερώνεις... Δε με νοιάζει το γιατί!
Πώς γίνεται αυτο;!;!
Μα πώς;!;!!
Πείτε μου ΠΩΣ!!!
Παρέες ουυυ, στην τελική αυτό είναι το φυσιολογικό. Αλλά ΦΙΛΟΙ;!; ΑΓΑΠΕΣ αληθινές;! Σήμερα είναι, αύριο δεν είναι. Ή μήπως τελικά δεν ήταν ποτέ; Κι αν αφού έχεις μοιραστεί τόσα πολλά ακόμα δεν έχεις καταφέρει ν' αγαπήσεις τότε πότε θα το καταφέρεις;!
Και μ' αυτούς στην τελική; Περνάς την ώρα σου ευχάριστα, ονειρεύοντας κάτι το ιδανικό;! Αυτό;;;
Όσο και να το σκέφτομαι δεν μπορώ να το χωνέψω. Τελικά ίσως όλοι να είμαστε σε θέση να αντικατασταθούμε. Μπορεί να 'ναι ψυχρό αυτό και να μην αρέσει στον καθένα, σαφώς ούτε και σ' εμένα, αλλά το μικρό μου μυαλό εκεί οδηγείται.
Άνθρωποι έρχονται, Άνθρωποι φεύγουν...
Έτσι.
Τρομακτικά Απλά
