Βαθιές Αναπνοές

Είμασταν στο λεωφορείο.
πάλι.

Μιλούσαμε μέσα απο αναμνήσεις για μέρες παλιές. Τότε που δεν σκεφτόμασταν μαζί, που δεν αισθανόμασταν μαζί, που δε γελούσαμε μαζί, που δε πληγωνόμασταν μαζί, που δεν ευτυχούσαμε μαζί
όπως τώρα.
...που η οπτική γωνία του ενός δεν σχετιζόταν με την οπτική γωνία του άλλου,
ίσως να μη βρίσκονταν καν στο ίδιο σύστημα

αλλά όχι, αν δεν βρίσκονταν στο ίδιο σύστημα δε θα εξελισόταν τίποτα μ' αυτό τον τρόπο.

εγώ πονούσα τότε κάθε φορά που αδιαφορούσες
ή που έστρεφες την προσοχή σου αλλού
και πόσο ποθούσα να είναι αυτή η άτιμη στραμμένη στις αδέσποτες μπούκλες,
στα κακοβγαλμένα φρύδια και το "εξωγήινο" βλέμμα όπως τώρα λες

δε φαντάζεσαι


λοιπόν ένας τέτοιος κόμπος στο λαιμό ξύπνησε πάλι μέσα μου σ' εκείνη τη στιγμή που η εικόνα ζωντάνεψε στο μυαλό μου.
και να το δάκρυ γεννήθηκε και ετοιμαζόταν για το σύντομο ταξίδι του...

κι εκεί που ήταν βέβαιο τι θα επακολουθήσει
μια μέσα μου δύναμη είπε ΟΧΙ, αυτό ειναι παλιό, σκονισμένο, ξεχασμένο
δε θα επιδρά πια έτσι πάνω μου
λίγο απο πείσμα, λίγο απο αντίδραση, λίγο απο ευτυχία για όσα ζω τώρα
ήρθε μια βαθιά ανάσα

ειιισσσπππνννοοοήηηηηη!!!

εκπνοοοοήηηηη.....


και πνίγηκε μέσα της το δάκρυ!





Βαθιές Αναπνοές:

τις βλέπω σαν τα bonus στα ηλεκτρονικά παιχνίδια


[πόσα μπορούν να κάνουν οι άτιμες...]

ή καλύτερα μου μοιάζουν σαν την θάλασσα! Με την ορμητική τους διάθεση κι εκείνο το πλάαααφ το απολαυστικό σκάνε στην ακτή παίρνοντας μαζί τους κάθε πίκρα, κάθε κακή σκέψη, κάθε πιθανό δάκρυ
και απαλύνουν την άμμο και καθαρίζουν τη στεριά και ηρεμούν το τοπίο


Αχ η θάλασσα, αχ το κύμα, αχ το δικό μας το ποίημα

~ Yann Tiersen ~