Είχα πάντα μια ανόητη προσδοκία.

Ήθελα αυτοί που αγαπώ να αγαπιούνται και μεταξύ τους.

και μετά καθόμουν.

ευχές φαρμάκι

οι χειρότερες ευχές από κάποιον που αγαπάς είναι 
"να είσαι πάντα καλά"

"να έχεις την ζωή σου όπως την θες εσύ"

ευχές φαρμάκι, θα τις αποκαλούσα

υπονοούν μια απουσία.

εδώ και καιρό...

κάθε γιορτή και κάθε γενέθλια καταφέρνουν να είναι χειρότερες από κάθε άλλη μέρα.

πανηγυρικά πάντα

τουλάχιστον έως τώρα καταλήγουν με οινόπνευμα

Δεν βρίσκω λόγια

Τραγούδια έγραψα για φίλους 

που από λογής κατοπτρισμούς 

μέσα στους άξαφνους στροβίλους

χάθηκαν σαν τους ναυαγούς.

Μα γι' αυτούς

που στο πλάι μας συνεχίζουν 

ψάχνω ακόμα τους ρυθμούς 

που θα τους αξίζουν.

~

Τόσο τους θόλωνε η ερημιά τους 

που 'ναι η δουλειά τους 

καψοχαρά τους

Του ζευγαριού την ασήκωτη σφαίρα

σπρώχνουν πιο πέρα

νύχτα και μέρα 

Και τους ανήλικους παίρνουν στον ώμο

ενώ κι αυτοί ψάχνουν τον δρόμο

σαχλοί και αστείοι με πίστη υπόγεια

πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια

Κι ούτε στους γέρους τους μπορούν να μοιάσουν

η νύχτα φταίει και την σπουδάζουν

Στίχοι που αστράψαν κι αθάνατα cantos

λες και γραφτήκαν γι' αυτούς προπάντος

γιατί διαλέξαν την ίδια ευθεία

που σέρνει πλάι μια τρικυμία

Σαχλοί κι αστείοι με πίστη υπόγεια

πίστη σε τι; Δεν βρίσκω λόγια

Είμαι σαχλός μα όμως είδα

μπροστά στην μύτη τους εκεί 

αυτή την τόση δα φακίδα

που οροσειρές μετακινεί 

στη ζωή. 

κι αν ακόμα όλα στεγνώσουν 

οι ματζίρηδες αυτοί θα 'χουν να της δώσουν...

but if the stars shouldn't shine by the very first time, then dear is fine, so fine by me cause we can give it time

   Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου κάπου μεταξύ γυμνασίου και λυκείου που είχα γίνει η καλύτερη πελάτισσα σε βιβλιοχαρτοπωλεία. Μην φανταστείς ότι έψαχνα βιβλία και διάβαζα. Απλά λάτρευα να αγοράζω ένα κάρο πολύχρωμα στυλό, μολύβια, τετράδια και μπλοκάκια. Πωωω... πόσα μπλοκάκια αχρησιμοποίητα παίζει να έχω αγοράσει...

Ένα τέτοιο έπεσε στο μάτι μου σήμερα το απόγευμα, κάπου σε μια άκρη του δωματίου μου. 
παραπεταμένο, μισογραμμένο, χιλιομουτζουρωμένο...
Σε αυτά τα μπλοκάκια λοιπόν είναι απίστευτο το τι κρύβαμε! Χρησιμοποιώ πληθυντικό γιατί για κάποιον λόγο πιστεύω ότι λίγο πολύ αυτή η ασθένεια υπήρχε στο φύλο μας. ή μάλλον υπάρχει. 
κι εκεί ανάμεσα στις ασκήσεις μαθηματικών που είχα σημειώσει πως έπρεπε να κάνω για το σπίτι 
εμφανίστηκε ξαφνικά αυτό:

"Οι Μεγάλες Αγάπες
περνάνε ίσως...
αλλά Πάντα μένει η σπίθα...
κι αυτή η σπίθα γίνεται αστέρι!
Κάθε παλιά αγάπη, γίνεται αστέρι...
τόσα αστέρια, τόσες αγάπες."

Ομολογώ ότι γέλασα πολύ με τον εαυτό μου.

Les gens.

Έχεις ποτέ αναρωτηθεί, "πως είμαστε έτσι;"
Βιώνοντας περίοδο εξεταστικής, μέσα σε όλα τα αδιάφορα, υπάρχουν και μαθήματα που σε μαγεύουν.
Διαβάζοντας λοιπόν για τις αρχές του κυττάρου, τους μηχανισμούς, τις άπειρες υπέρλεπτομερείς πανέξυπνες λειτουργίες, σκεφτόμουν πόσο τέλειο δημιούργημα είμαστε.

Au contraire, που θα λέγαμε και στο φροντιστήριο, αναλογιζόμουν πόσο ελαττωματικοί είμαστε πέρα από την οργανική μας πλευρά. 

Jaloux, égoïstes, menteurs, moquers...

Προχθές έπιασα πάλι τον εαυτό μου να λέω "εγώ". Να λέω ψέμματα, Να κρίνω τον έναν και τον άλλον... Το επόμενο λεπτό ήθελα να μου ανατινάξω τον εγκέφαλο. κι ας είναι κι αυτό ένα τέλειο όργανο. 
κι ας είναι αυτό που γράφω στην προηγούμενη πρόταση υπερβολή. 

Το συναίσθημα ότι έχεις ένα μικρόβιο και δεν μπορείς να το αποβάλεις.
Χρησιμοποιεί τα όργανά σου, κάνει την δουλειά του, και κάνει ζωάρα!

Αυτό δεν είναι μικρόβιο. Είναι παράσιτο.

Είναι τόσο εύκολο να κρίνεις. Είναι τόσο εύκολο να είσαι κακοπροαίρετος, πονηρός... -και το φύλο μας παρόλο που διαφωνείτε, mes camarades, είναι πιο ύπουλο και πιο πονηρό από το masculin. Είτε μας αρέσει, είτε όχι- 
και τόσο δύσκολο να μπορείς να βρίσκεις έναν καλό λόγο να πεις. Χωρίς να προσπαθείς.
 Αυθόρμητα.
"Να βρίσκεις να πεις κάτι όμορφο στον άλλον"
(απ' τις καλύτερες συμβουλές σου)


situation déprimé, mais pas irréversible. L' espoir meurt en dernier...